In groep 3 werd ik gediagnosticeerd met Dyslexie. Op die leeftijd weet jezelf nog niet veel over het onderwerp, maar het enige wat ik wist op dat moment was dat ik niet zo slim was als de rest. (Wat uiteraard niet zo is)

Bij de diagnose kwam ook tegelijkertijd Ook extra hulpmiddelen en andere behandelingen van de juf. Dit is iets wat ik als kind op die leeftijd absoluut niet wilde omdat ik juist bij de rest van de kinderen wilde horen. Een van die ‘hulpmiddelen’ die ik kreeg voor mijn dyslexie was dat mijn toetsen op een enorm geel A3-papier werd geprint. Dit papier paste meestal amper op mijn kleine tafeltje, maar zou blijkbaar makkelijker zijn voor Dyslectici om te lezen.

Zelf vond ik het als kind vreselijk om met deze papier te werken en ik keek hier altijd tegen op. Daarom besloot ik dit als uitgangspunt te nemen voor mijn project. Ik zou beginnen met hetzelfde gele A3 papier zoals ik ze vroeger altijd kreeg, maar dit keer ga ik het vullen met informatie over de kracht van dyslexie en vormgeven zoals ik het misschien zelf wel had willen zien zodat ik minder op keek naar mijn toetsen. De teksten komen uit het boek “De gave van Dyslexie” van Ronald D. Davis en Eldon M. Braun en zelf heb ik geëxperimenteerd met het inscannen van de beelden en deze omzetten in Bitmap.